چهل سالي که بعد از کربلا بود

هميشه ناله و نوحه به لب داشت

اگر در پيش چشمش ذبح ميشد

به ياد صحنه ي گودال تب داشت

چو يادي ميشد از مير و سپهدار

ز داغش آه و واويلا به لب داشت

دمادم بر رقيه ناله ميکرد

مگر او هم قباله از فدک داشت

اگر از شام ، نامي برده ميشد

که ناله زان همه فحش و کتک داشت

شنيدم آرزوی مرگ کرده

زماني که حرامي چشم بد داشت

آب برگشته ولي اصغر ندارد خيمه ها

از غم طفل رباب پايان ندارد گريه ها

دلخوشي مادر اصغر فقط گهواره بود

مادرش نايي ندارد در ميان ناله ها

داغ اصغر يک طرف،داغ سردار حرم

گوش ها پاره شده اندر هجوم بي هوا

غيرت يک مرد مجروح و پريشان گشته است

حضرت سجاد اشک ميريزد براي بچه ها

عمه سادات گشته قد خميده،بي رمق

واي از آن دم که زده در پيشِ چشمش دست و پا

کاش اين اندوه و غم آنجا به پايان ميرسيد

تا نباشد آه و واويلا از اين شام بلا

ماتم عظمايِ ما اين گشته که مولايمان

بر مصيبت خون بريزد او به هر صبح و مسا

من فداي سجده هايت يا امام ساجدين

زينت عبّاد عالم انت زين العابدين

فخر من باشد به عالم کلب درگاه تو ام

ساجدم بر خاک کويت يا انيس الحامدين

رئيس مذهب حق تشيع

بُود بر روي قبرش تلّي از خاک

امام باقر آن بحر معالي

بُود بر روي قبرش تلّي از خاک

بميرم زينت عبّاد عالم

بُود بر روي قبرش تلّي از خاک

امام مجتبي شاه کرامت

بُود بر وري قبرش تلّي از خاک

خدايا پس رسان مهدي زهرا

که قلب او ز اين غمهاست صد چاک

و خوشحالند خداوند و جميع اوليايش

زماني که بگيرد انتقام ،از آن دو نا پاک